Η Τέχνη του Μπα Γκουά Τζανγκ
Αν και υπάρχουν διάφορες θεωρίες ως προς την προέλευση του Bagua Zhang, πολύ πρόσφατες και διεξοδικές έρευνες από μελετητές των πολεμικών τεχνών στην ηπειρωτική Κίνα κατέδειξαν ότι η τέχνη είναι δημιουργία ενός μεμονωμένου ατόμου, του Dong Hai Quan.
Ο Dong Hai Quan γεννήθηκε στην κομητεία, Wen της επαρχίας Hebei και έζησε περίπου από το 1796 ως το 1880. Από μικρός ασκήθηκε στις μαχητικές τέχνες της περιοχής του, που χρησιμοποιούσαν κυρίως την ανοιχτή παλάμη για χτυπήματα και είχε αποκτήσει κάποια φήμη ως μαχητής. Σε ηλικία περίπου 40 ετών, έφυγε από το σπίτι του και ταξίδεψε στο νότο.
Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, έγινε μέλος της Ταοιστικής σέκτας Chuan Zhen (πλήρης αλήθεια).
Οι ερημίτες αυτής της σέκτας συνήθιζαν να βαδίζουν σε έναν κύκλο απαγγέλοντας ορισμένα μάντρα. Η πρακτική είχε σχεδιαστεί για να ηρεμεί το μυαλό και να εστιάζει την πρόθεση ώστε να πετύχουν κάποια στιγμή τη φώτιση.
Ο Dong Hai Quan συνδύασε αργότερα το βάδισμα σε κύκλο με τις πολεμικές τέχνες που είχε μάθει στα νιάτα του για να δημιουργήσει ένα νέο στυλ που είχε σαν κεντρική ιδέα την ανάπτυξη της ικανότητας κάποιου να εφαρμόζει αδιάκοπα τεχνικές ενώ κινείται και αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση
Αρχικά η τέχνη αυτή ονομαζόταν zhuan zhang(Τζουάν Ζανγκ")(παλάμες που αλλάζουν).
Αργότερα έγινε η σύνδεση με το Βιβλίο των Αλλαγών (Yi Jing) και πήρε το όνομα Ba Gua Zhang(παλάμη των οχτώ τριγράμμων).
Ο Dong Hai Quan δίδασκε κυρίως δασκάλους, έμπειρους μαχητές που ήδη ασκούσαν κάποια τέχνη και μέσα από το κυκλικό βάδισμα τους δίδασκε τον τρόπο να γίνουν καλύτεροι σε αυτό που έκαναν, θεωρία της κίνησης, θεωρία και τεχνικές μάχης. Οι μαθητές του πήραν την θεωρία και τις τεχνικές του Dong και της συνδύασαν με τις μαχητικές τέχνες που ασκούσαν.
Από τους μαθητές του οι πιο διάσημοι ήταν οι: Yin Fu, ο Cheng Tinghua, o Ma Gui, o Liu Fengchun, o Ma Weiji, o Liu Baozhen, o Liang Zhenpu και ο Liu Dekuan.
Οι τεχνικές και η θεωρία ωρίμασαν μέρα με τη μέρα και σταδιακά έγινε ένα από τα σημαντικότερα στυλ του μποξ.
Πολλά οικογενειακά συστήματα αναπτύχθηκαν έκτοτε μιας και ο καθένας από τους μαθητές του Ντονγκ κατέληξε σε διαφορετική ερμηνεία της τέχνης και έτσι γεννήθηκαν πολλά στυλ που το καθένα πήρε το όνομα από αυτούς δασκάλους.
Έτσι έχουμε Γιν Μπάκουα Ζάνκγ, Τσενκγ Μπάκουα Ζάνκγ, Λιανγκ Μπάκουα Ζάνκγ κοκ.
Το Μπα Γκουά Τζανγκ έχει οκτώ βασικές τεχνικές της παλάμης, που ονομάζονται «οκτώ μητέρες παλάμες» (8 mother palms) και το κάθε στυλ συνδυάζει αυτές τις οκτώ τεχνικές των χεριών για να σχηματίσει 64 τεχνικές. Οι οκτώ παλάμες είναι οι: dan huan zhang, shuang huan zhang, shun shi zhang, bei shen zhang, zhuan shen zhang, shuang bao zhang, mo shen zhang, fan shen zhang.
Το βασικό βήμα είναι το Tang Ni Bu,”mud-walking” (περπάτημα στη λάσπη), που ακολουθεί την καμπυλότητα ενός κύκλου. Ο ασκούμενος κυριολεκτικά περπατά σε έναν κύκλο, ενώ εκτελεί διάφορες στάσεις με το πάνω μέρος του σώματος. Ο βηματισμός είναι πολύ σημαντικός και η προσπάθεια που έχει προηγηθεί θα πρέπει να είναι εμφανής.
Η βασική μέθοδος είναι το στριφογύρισμα του κορμού, οι περιστροφές, οι ξαφνικές αλλαγές κατεύθυνσης που ενώ τις εκτελεί ο ασκούμενος πρέπει το σώμα του να είναι πάντα ευθυγραμμισμένο και ευλύγιστο.
Οι βασικές μέθοδοι των χεριών είναι:
γροθιά, αναχαίτιση, διείσδυση, εκτροπή, σπρώξιμο, υποστήριξη, εκφορά, καθοδήγηση, κλείδωμα, γάντζωμα, χτύπημα, κλείσιμο, κρύψιμο, άνοιγμα (punch, stop, intercept, divert, push, support, bring, lead, qinna, hook, hit, close, hide, open).
Τα γενικά χαρακτηριστικά του Μπα Γκουά Τζανγκ είναι:
το σώμα παραμένει χαλαρό και κινείται γρήγορα,
τα βήματα είναι σταθερά, αλλά ευλύγιστα,
κάθε κίνηση συνδέεται με τις υπόλοιπες.
Μία οριζόντια και μία κατακόρυφη δύναμη διασταυρώνονται,
συνδυάζοντας δυνατά χτυπήματα με απαλές κινήσεις που επιτρέπουν σε κάποιον να εκτρέψει την δύναμη που έρχεται και να αποτρέψει τον κίνδυνο.
Εκτός από τις οκτώ μητέρες παλάμες κάποια στυλ bagua περιλαμβάνουν και τα 64 χέρια που είναι τεχνικές Bagua sanshou και εκτελούνται σε ευθεία γραμμή.
Όπως και τα άλλα “δυο εσωτερικά στυλ”, το Xing Yi και το Tai Ji, το Bagua είναι ένα στυλ wushu που διαφέρει από τα περισσότερα στυλ Κινέζικου Γουσού, γιατί είναι μια μέθοδος προπόνησης που στοχεύει κυρίως στην ενσωμάτωση κάποιων συγκεκριμένων αρχών και όχι στην επανάληψη προτύπων μάχης.
Η βασική ιδέα είναι η μη χρήση δύναμης ενάντια στην δύναμη αλλά η αποφυγή της με κυκλικές κινήσεις που θα δώσουν το πλεονέκτημα σε κάποιον πιο αδύνατο μαχητή να βρεθεί σε γωνία που θα υπερισχύει ενάντια σε έναν πιο δυνατό αντίπαλο.
Από αυτή την γωνία μπορεί να επιτεθεί με “αληθινή δύναμη”, Zheng Ti Jing(δύναμη από όλο το σώμα). Για να έχει επιτυχία ένα τέτοιο στρατήγημα χρειάζεται πολλή δουλειά στην κίνηση των ποδιών ώστε να αποκτηθεί ταχύτητα και πολύ καλή αντίδραση.
Η ισορροπία στην κίνηση και στις περιστροφές είναι αυτή που θα καθορίσει την δυνατότητα επίτευξης αληθινής δύναμης την κατάλληλη στιγμή.
Η σωστή ευθυγράμμιση, η ευλυγισία και η χαλαρότητα των μυών είναι αυτά που επιτρέπουν την εκδήλωση αυτής της δύναμης.
Η προπόνηση στο Bagua και κατ' επέκταση στην εσωτερική γροθιά, είναι προπόνηση κυρίως στην μέθοδο και όχι στην τεχνική.
Προπόνηση στο πως να κάνεις κάτι και όχι στο τι να κάνεις.
Κάτω από αυτή την θεώρηση γίνεται αντιληπτό γιατί ο Γιν Φου που έκανε Lohan Quan, ο Τσενγκ Τινχούα που έκανε Shuai Jiao η ο Liang Zhenpu πoυ έκανε Tan Tui ονόμαζαν τα στυλ τους Bagua ενώ εξακολουθούσαν να εκτελούν τις τεχνικές των στυλ που ήδη ήξεραν και το bagua του καθενός ήταν διαφορετικό από τα άλλα.
Στις μέρες μας πολλοί θα ισχυριστούν πως παρόμοιες ιδέες υπάρχουν και στα εξωτερικά λεγόμενα στυλ.
Αυτό είναι σωστό κυρίως γιατί κάποιοι δάσκαλοι αρκετών από τα λεγόμενα εξωτερικά στυλ, φρόντισαν σε μικρό η μεγαλύτερο βαθμό να παντρέψουν αυτές τις ιδέες της εσωτερικής γροθιάς με τα στυλ που εξασκούσαν.
Όταν όμως αυτές οι ιδέες εμφανίστηκαν και συστηματοποιήθηκαν, κυρίως από τα τρία στυλ της εσωτερικής γροθιάς, αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την εποχή τους και μια πραγματικά εμπνευσμένη μέθοδος εξάσκησης που ακόμη και σήμερα κρατά αναλλοίωτη την γοητεία της.
Η ιδέα να δουλεύει κάποιος για την κατανόηση της μηχανικής της κίνησης και τα αποτελέσματα αυτής της κατανόησης να τα αναμειγνύει στοχευμένα με τις πιο αποδοτικές τεχνικές της εποχής του είναι μια ιδέα που εμπεριέχει σε υψηλό βαθμό την ελευθερία της έκφρασης και του πειραματισμού.
Ελευθερία που σε τελευταία ανάλυση εκτός από την έμπνευση και την δημιουργικότητα(απαραίτητα στοιχεία για την εξέλιξη στις μαχητικές τέχνες) που δίνει στον ασκούμενο κάνει πολύ πιο ευχάριστη την διαδικασία της μάθησης. Όπως έχει αποδειχθεί ο καλύτερος τρόπος για να σωματοποιήσουμε κάποια εμπειρία είναι όταν την κάνουμε με χαρά.